Στο ελληνικό ρεπερτόριο δεν υπάρχουν τραγούδια για τον πατέρα. Κάτι πήγε να πει ο μακαρίτης ο Σταμάτης ο Κόκοτας, αλλά και τότε κεντρικό πρόσωπο ήταν ο γιος που δεν τον άκουσε τον δόλιο του πατέρα, παρασύρθηκε και μέρα με τη μέρα κ.λπ. Δηλαδή κάτι ακούσαμε για τον πατέρα, αλλά εξ αντανακλάσεως. Αν ο γιος ήταν μια χαρά, δεν θα μαθαίναμε τίποτα. Αντιθέτως, υπάρχουν δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, παρτιτούρες μουσκεμένες από δάκρυα για τη μάνα. Στα μισά τραγούδια του Καζαντζίδη ακούς ένα μωρό με μπάσα φωνή να κλαίει για τη μαμά του. Η μάνα που πονάει. Το παιδί που νοσταλγεί τη μάνα του. Ολος ο Φρόιντ με ένα μπουζούκι. Πατέρας δεν υπάρχει πουθενά. Λες και όλοι αυτοί γεννήθηκαν ορφανοί ή η μάνα τους μύρισε τον κρίνο. Αλλωστε Παναγιά ήταν η μακαρίτισσα. Αλλά ακόμα και να μην ήταν Παναγιά, ήταν παρθένος. Για μάνα μιλάμε.
Σήμερα είναι η Γιορτή του Πατέρα. Πείτε μου, με το χέρι στην καρδιά, πόσοι το γνωρίζετε. Εντάξει, στα social το ξέρουν και αναρτούν φωτογραφίες του μπαμπά τους, αν και νομίζω ότι αυτό που επιδιώκουν είναι να πάρουν σχόλια για το πόσο γλυκά μωράκια ήταν οι ίδιοι. Και στα ανθοπωλεία επίσης υπάρχουν σχετικές αφίσες. Ομως η κίνηση δεν αντιστοιχεί ούτε στο ένα τρίτο από τον τζίρο που κάνει η Γιορτή της Μητέρας. Λογικό. Οι περισσότεροι μπαμπάδες παίρνουν για πρώτη φορά λουλούδια όταν δεν μπορούν να το χαρούν καθώς υπάρχει και μια μαρμάρινη πλάκα από πάνω τους. Εντάξει, δεν έγινε και κάτι. Ο μπαμπάς μπορεί και να αισθανθεί αμηχανία αν του χαρίσεις λουλούδια. Του αρκεί μια τρυφερή ματιά. Ενα χάδι στην καράφλα, και αυτό συγκρατημένο.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Πηγή: tovima.gr
