Η ψυχανάλυση δεν ασχολείται με τη ματαίωση που αισθάνεται ο πατέρας όταν δεν καταφέρνει να πετάξει τον χαρταετό του παιδιού του. Γενικώς δεν ασχολείται με τους μπαμπάδες, αλλά εδώ μιλάμε για ένα δράμα που ανεβαίνει κάθε χρόνο. Μία εικόνα που, τέτοιες μέρες, τη συναντάς παντού ανά την επικράτεια. Σε πάρκα και αλάνες. Σε ξέφωτα και παραλίες. Συνηθίζουμε να λέμε ότι τα παιδιά πετούν χαρταετό. Λάθος. Το παιδί κρατάει τον σπάγκο, δεν πετάει τον αετό. Ο μπαμπάς το κάνει. Και αυτό. Τσαλαβουτώντας στα νερά της απελπισίας. Ελάτε, το έχετε δει εκατό φορές. Ενας τύπος, ανάμεσα στα 30 και στα 40, που κρατάει τον χαρταετό σαν ακόντιο και τρέχει προσπαθώντας να του δώσει ωστική δύναμη. Και εσύ, που παρακολουθείς τη σκηνή, ξέρεις ότι είναι πιο πιθανό να απογειωθεί ο μπαμπάς παρά ο χαρταετός. Δεν τα καταφέρνει. Κοιτάζει προς το παιδί που φοράει ύφος ανάμεσα στην απογοήτευση και στην απαξίωση και ετοιμάζεται να ρωτήσει γιατί εκείνος ο μπαμπάς, λίγο πιο κάτω, πήγε τον χαρταετό στα σύννεφα.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Πηγή: tovima.gr
