Βερολίνο, 1932. Μια ομάδα αριστερών καλλιτεχνών (και διανοουμένων) έχει συγκεντρωθεί στο διαμέρισμα μιας ηθοποιού, της Αγκνες Εγκλινγκ, και γιορτάζει την Πρωτοχρονιά με προπόσεις και ευχές για το μέλλον. Σύντομα ωστόσο, απελπιστικά σύντομα, ο Χίτλερ θα κυριαρχήσει πλήρως στη χώρα. Στο «Ενα σπίτι φωτεινό σαν μέρα» (A Bright Room Called Day, 1985) του Τόνυ Κούσνερ, ένα υπέροχο κείμενο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου, παρακολουθούμε πώς ακριβώς επηρεάζουν αυτές οι εξελίξεις τους συγκεκριμένους ανθρώπους (και το πλέγμα των σχέσεών τους).
Ο διακεκριμένος αμερικανός δραματουργός, εβραϊκής καταγωγής και ομοφυλόφιλος, από τους πιο ριζοσπαστικούς και προοδευτικούς της γενιάς του, τιμημένος με το Βραβείο Πούλιτζερ για το εμβληματικό έργο του «Αγγελοι στην Αμερική» (1991-92) μεταξύ άλλων, μα και σεναριογράφος-συνεργάτης του Στίβεν Σπίλμπεργκ κατά τα λοιπά, μίλησε αποκλειστικά στο «Βήμα» με αφορμή την παράσταση. Τον εντοπίσαμε (τηλεφωνικά) στη Νέα Υόρκη.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Πηγή: tovima.gr
